Met een goed bezette toeschouwerstribune in een vrolijke sfeer en in gespannen afwachting voor wat er allemaal te gebeuren stond, werd door Toon Aarts en Peter van Hooijdonk afgetrapt met de finale van de C-klasse. Over vijftien caramboles.
En het was spannend. Peter nam weliswaar het voortouw met regelmatige scores, maar kon Toon niet van zich afschudden: die volgde op de voet en in de één-en-twintigste beurt kwam hij op gelijke hoogte, elf caramboles voor beiden.
In de elfde beurt werd het nog even spannend voor Toon, toen Peter met een serie van drie weg dreigde te lopen: stand 9 – 4! Goed voor Toon en de partij was zijn reactie: ook drie caramboles. Met een gelukje maakte Peter zijn twaalfde en vervolgde met enkele poedels tussendoor naar de dertiende en veertiende. Toon kwam nog tot twaalf, maar moest de zege aan Peter laten in de twee-en-dertigste beurt.
Zo prolongeerde Peter zijn kampioenstitel in de C-klasse.
Na een reeks van felicitaties aan Peter en een korte adempauze begon de tweede finale, die van de B-klasse. In die wedstrijd moest Jan van der Meer trachten, de zegereeks van ene Gijs Poppelaars, Baviaan en voor de tweede keer actief in Ulvenhout, te onderbreken. Gijs was ongeslagen uit de poule- fase gekomen met een bijzonder hoog gemiddelde over negen partijen, die hem, volgens de inleidende woorden van voorzitter Toon Aarts, mogelijk in de Hoofdklasse zou plaatsen.
Het bleek voor Jan een onmogelijke opgave. Gijs wist op de juiste momenten de ballen zo weg te leggen, dat Jan er geen weg mee wist. Uiteindelijk bleef hij op zes steken en maakte Gijs in de drie-en-twintigste beurt zijn twintig caramboles vol. Zijn kracht lag niet in hoge series, maar in een geweldige regelmatigheid.
De eerste waarschuwing voor de huidige Hoofdklassespelers kwam van ‘good-old-Bert Frijters uit het publiek….!
Ja, en dan tot slot de finale van de A-klasse over twee-en-twintig caramboles.
Alweer een Baviaan, Toon Aarts, die het op moest nemen tegen de niet uit het Ulvenhoutse Driebanden Toernooi weg te denken Nick Gommers. De zoon van ene Kees, die nog steeds het Toernooi-partijgemiddelde van 4.00 in zijn bezit heeft. Nou, ook hier in Ulvenhout valt de appel niet ver van de boom. Volgens de voorzitter had Nick al drie keer eerder een finale gespeeld en was daarin ook elke keer als kampioen uitgekomen.
Het werd een langdurige partij over twee-en-veertig beurten, waarin geen van beiden de gun-factor toepaste. Het was aan ieder van de spelers zaak, om, als al een maakbare bal op de tafel lag, daar optimaal gebruik van te maken.
Toon lukte het niet om enkele keren meer dan een setje van twee te maken, weliswaar van hoge kwaliteit, maar te weinig.
Nick speelde regelmatiger, maar niet veel regelmatiger. Hij buitte zijn kansen beter uit met een serie van drie en een van vijf en wist daarmee de partij naar zich toe te trekken en in de twee-en- veertigste (!) beurt zijn twee-en-twintigste carambole te scoren met geel. Over en uit. Weer kampioen. Toon, met tussen de tiende en twintigste beurt tien poedels, bleef op zestien steken.
En dat was het dan.
Om wat kort door de bocht de drie partijen te vergelijken, was voor het neutrale publiek de eerste partij het aantrekkelijkste: spannend en op een bepaald moment kon het alle kanten op. Bovendien voor beide spelers kwalitatief goed, met gemiddelden van ongeveer 0.4 en 0.5.
De tweede partij miste de spanning, omdat de winnaar zoveel sterker was en de derde partij duurde te lang.
Maar het was in ieder geval genieten, niet altijd van het spel, maar zeker van de gulle wijze waarop Annemiek Voesenek en haar assistente Nicole met heerlijke hapjes hun rol van gastvrouwen vervulden. Chapeau…!
A. Kiet.
